Galata Köprüsü

    Merhaba sevgili okurlarım,Hepinize İyi Bayramlar diliyorum:) Bu yazımda Ümit Yaşar Oğuzcan'ın kaleme aldığı Galata Köprüsü şiirinin hikayesinden bahsedeceğim:Hüzünlü dizelerin sahibi Oğuzcan'ın ne kadar iyi bir şair olduğuna laf edilmez...yazıklarıyla herzaman melankolik şiir anlayışına çok şey kattığı gibi yaşadıklarıda onun hüzünlü hayatına büyük acılar katmıştır.Hayatında hertürlü acıyı yaşayan Oğuzcan evladını kaybetme acısınıda yaşamıştır.Hemde hayatında asla unutamayacağı bir olayla. Ümit Yaşar Oğuzcan hayatı boyunca 24 kez intihar etmeye çalışmış fakat hiçbirinde başarılı olamamıştır.Hayattan o kadar bıkan Oğuzcan bi türlü başaramamış ölmeyi,kurtulmayı hatta babası şair Lütfi Oğuzcan oğluna intihar girişiinden sonra bir şiir bile yazmıştır.                                                                                                                                                    Bak dünyaya ne güzel,bu sitem niye,                                                           Ettim ben adımı sana hediye.                                                                     Mutluyum ey oğul senin babanım diye,                                                               Çarptırma hicvinle cezaya beni."                                                                                          Oğlu Vedat doğduktan sonra hala intahar etmeye çalışan Oğuzcan bir türlü beceremez ve her seferinden bir olay sayesinde kurtulur evde sürekli bu intihar girişimlerinden bahsedilen ve aile içinde huzuru iyice bozmaya başlamıştır. Oğlu Vedat babasına bir ders vermek için plan yapmaya başlar.Aslında Vedat babasını çok sever onu hep örnek alırdı onun gibi şiir yazmaya çalıştı başarmadı denedi olmadı ve babasının da denediği ama başaramadığı tek şey ölümdü... Ve denedi Galata Kulesine çıkıp kendini aşşağı attı ondan geriye kalansa bir nottu notda "Baba öyle intihar edilmez ,böyle edilir ."yazıyordu .Bu acı olay sonrası Oğuzcan bir şiir yazmaya başlar.                                                                                                                               6 Haziran 1973, pırıl pırıl bir yaz günüydü,    
Aydınlıktı, güzeldi dünya,
Bir adam düştü o gün galata kulesinden.
Kendini bir anda bıraktı boşluğa;
Ömrünün baharında, bütün umutlarıyla birlikte paramparça oldu.
Bir adam düştü galata kulesinden;
Bu adam benim oğlumdu gencecikti Vedat,
Işıl ışıldı gözleri, içi,
Bütün insanlar için sevgiyle doluydu
Çıktı apansız o dönülmez yolculuğa
Kendini bir anda bıraktı boşluğa,
Söndü güneş, karardı yeryüzü bütün zaman durdu.
Bir adam düştü galata kulesinden
Bu adam benim oğlumdu; açarken ufkunda güller alevden,
Çıktı, her günkü gibi gülerek evden,
Kimseye belli etmedi içindeki yangını
Yürüdü, kendinden emin sonsuzluğa doğru.
Galata kulesinde bekliyordu ecel,
Bir fincan kahve, bir kadeh konyak,
Ölüm yolcusunun son arzusuydu bu,
Bir adam düştü galata kulesinden;
Bu adam benim oğlumdu.
Küçücüktü bir zaman,
Kucağıma alır ninniler söylerdim ona,
Uyu oğlum, uyu oğlum, ninni.
Bir daha uyanmamak üzere uyudu Vedat.
6 haziran 1973 galata kulesinden bir adam attı kendini;
Bu nankör insanlara bu kalleş dünyaya inat,
Şimdi yine bir ninni söylüyorum ona,
Uyan oğlum, uyan oğlum, uyan Vedat.