Kaldırımlar

Merhaba sevgili okurlarım bu yazımda çok değerli şairimiz Necip Fazıl Kısakürek'in "KALDIRIMLAR"şiirinden bahsedeceğim:Necip Fazıl Maarif Vekâleti tarafından yapılan sınav sonucunda Paris'te Sorbonne Üniversitesi'ne eğitime gönderilir. Genç Cumhuriyetimizin boşa harcayacak bir kuruşu bile yoktur o günlerde ama yine de bu gençlere Paris'te rahat yaşayabilecekleri parasal olanaklar sağlanır.Ancak Necip Fazıl'ın arkadaşları onu bir Türk kahvehanesine götürürler ve Paris'te müthiş bir illete yakalanır: Kumar...Şair, devletin gönderdiği bütün parayı kumara verir, üniversiteye adımını bile atmaz ve sefil bir hayat sürer ve hiç parasız kaldığı birgünde  bu şiiri yazmaya başlar.Ben bu şiiri ilk okuduğumda 5. sınıfa gidiyordum Türkçe öğretmeniimiz ödev vermişti tahtada sıayla şiir okuycaktık ezberleyen bütün arkadaşlarım kısa ve bilinmedik şiirleri ezberlerken ben bu şiirle çıkmıştım sınıfın karşısına ve öğretmenim şansa çok büyük bir Necip Fazıl hayranıymış her şiirini ezbere bilirmiş ve ben okuyunca çok sevinmişti ve beni çok tebrik etmişti ve bana bir şiir kitabı hediye etmişti işte o gün şiiri okumayı sevmeye başlamıştım...Sağlıkla Kalın.                                          Sokaktayım, kimsesiz bir sokak ortasında,
Yürüyorum, arkama bakmadan yürüyorum.
Yolumun karanlığa karışan noktasında
Sanki beni bekleyen bir hayal görüyorum.

Kara gökler kül rengi bulutlarla kapanık,
Evlerin bacasını kolluyor yıldırımlar.
Bu gece yarısında iki kişi uyanık:
Biri benim, biri de uzayan kaldırımlar.

İçimde damla damla bir korku birikiyor,
Sanıyorum her sokak başını kesmiş devler.
Simsiyah camlarını üzerime dikiyor
Gözleri çıkarılmış bir ama gibi evler.

Kaldırımlar, ızdırap çekenlerin annesi,
Kaldırımlar, içimde yaşamış bir insandır.
Kaldırımlar, duyulur ses kesilince sesi,
Kaldırımlar, içimde uzayan bir lisandır.

Bana düşmez can vermek bir kucakta,
Ben bu kaldırımların istediği çocuğum.
Aman, sabah olmasın bu karanlık sokakta,
Bu karanlık sokakta bitmesin yolculuğum.

Ben gideyim yol gitsin, ben gideyim yol gitsin,
İki yanımdan aksın bir sel gibi fenerler.
Tak... tak... ayak sesimi aç köpekler işitsin.
Yolumun takı olsun zulmetten taş kemerler.

Ne ışıkta gezeyim, ne göze görüneyim,
Gündüzler size kalsın, verin karanlıkları.
Islak bir yorgan gibi iyice bürüneyim,
Örtün, üstüme örtün, serin karanlıkları.

Uzanıverse gövdem taşlara boydan boya,
Alsa bu soğuk taşlar alnımdaki ateşi.
Dalıp sokaklar kadar esrarlı bir uykuya
Ölse kaldırımların kara sevdalı eşi.